 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
#I
Зьвідна
відна палазьня,
як шляк,
На пухкай хусьціне
сьнежнай роўнядзі.
Рассыпаны просам
Млечны Шлях.
Пільнуйся сьлядоў капытоў
і ў роў ня йдзі.
...Жанчына брыдзе,
цялушку вядзе.
Рагуля сьвеціць
белай залысінкай.
Дзе
пысу цялушцы
змачыць у вадзе?
А да наступнага хутара –
ня блізенька.
Ідзе сорак пяты...
Мароз пячэ,
Ад замеці цёмна –
ступае вобмацкам.
Жанчына цялушку
Купіла ў яшчэ
Некалектывізаванай вобласьці.
Прыйшлося машыну прадаць.
Да вайны ж
Была жанчына
краўчыхай Яніхай.
Муж мёртвы.
Сын хворы.
Каго вініць?
Будзе лыжка сьмятаны
свая няхай!..
#ІІ
Мама!
Я помню –
у хату ты
Прынесла мароз
і ўсьмешку цёплую.
А потым
намёрзлыя капыты
Па сьлізкаму ганку
спалохана топалі.
У сенцах стаяла цялушка.
Сьцяна
Нас разьдзяляла
з рахманай Лысоняю.
Мы чулі,
як дыхала цёпла яна,
Як жваку жвала,
ціхая, сонная.
Рагамі пагруквала ў сьценку:
Час
Свайго абеду дакладна ведала.
Калі хто, бывала,
заходзіў да нас –
Яна галавою махала ветліва.
Сябе дазваляла часаць між рог.
Глядзела разумна
вачыма сумнымі.
I я ля вазоў сабіраў мурог –
I частаваў яе
гэтым ласункам.
Ніяк я ня мог
малака дачакаць...
Праз год –
нарэшце! –
з залысінкай белаю
Каля шчасьлівай Лысоні –
Дачка
На хісткіх ножках,
нязграбная,
бегала.
У холад Лысоню ўкрывалі
Рудой
Пасьцілкай,
дачушку – аўчынкай мяккаю.
...Я помню,
як маці
на першы надой
Ксьцілася,
плакала,
Богу дзякавала.
У сенцах зацішна.
Лысоні няма.
Ня кліча сумна
дачушку мілую.
А мне сырадоем
пахне зіма
I сьнег рыпіць
капытамі настылымі...
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
